„Dziś wiem bardzo dużo o tym zawodzie, ale chciałabym wiedzieć jeszcze więcej. To jest tak piękna, ukochana przeze mnie profesja. Namiętność, której nie da się wydrzeć z serca, jeśli oczywiście aktorstwo traktuje się poważnie. To sztuka, która nie polega na pojawianiu się na ekranach i byciu celebrytą” – mówiła Ewa Wiśniewska. 7 marca 2024 roku mija 60 lat, od kiedy wybitna aktorka stanęła na zawodowej scenie po raz pierwszy!
Ewa Wiśniewska ukończyła warszawską PWST. Zadebiutowała 7 marca 1964 roku rolą Anny w Warszawiance Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Rakowieckiego w stołecznym Praskim Teatrze Ludowym. Była związana z teatrami warszawskimi: Ludowym (późniejszy Nowy, 1964–1974 i 1977–1982), Kwadrat (1974–1977), Ateneum (1983–2009).
Od 2009 roku jest w zespole Teatru Narodowego. Na Narodowej Scenie współpracowała z Jerzym Jarockim – zagrała role Cioci, Królowej Małgorzaty, Matki, Hrabiny w Błądzeniu wg Gombrowicza (2004) oraz Eugenię w Tangu Mrożka (2009). Wystąpiła jako Maria Soderini w Lorenzacciu de Musseta przygotowanym przez Jacques’a Lassalle’a (2011). W 2012 roku wcieliła się w postać Hrabiny w Norwidowskim Aktorze, realizacji Michała Zadary oraz zagrała Ciotkę Walerkę z Pożegnań wg prozy Dygata w reżyserii Agnieszki Glińskiej. W Kotce na gorącym blaszanym dachu Williamsa przygotowanej przez Grzegorza Chrapkiewicza była Dużą Mamą (2013).
Stworzyła rolę Laury I w Kordianie Słowackiego w reżyserii Jana Englerta, przedstawieniu, którego premiera odbyła się w 250 rocznicę powstania Teatru Narodowego. W sezonie jubileuszowym narodowej sceny 2015/2016 występowała również w inscenizowanych czytaniach poematu Mickiewicza, cyklu PAN TADEUSZ – wszystkie słowa przygotowanym przez Piotra Cieplaka; brała udział w czytaniu Księgi VIII Zajazd, Księgi IX Bitwa oraz Księgi XI Rok 1812.
W spektaklach Macieja Prusa pokazała portrety Pani Smith w Łysej śpiewacze Ionesco (2013) oraz Madame de Montreuil w Madame de Sade Mishimy (2016). Reżyser mówił o aktorce:
„Ewa Wiśniewska stworzyła rodzaj niezwykle zabawnej dialektyki. Z jednej strony występowała w rozrywkowych widowiskach telewizyjnych, w których paradowała po schodach jak wielka diwa; z drugiej – potrafiła wybuchnąć talentem dramatycznym, jak w Don Carlosie Schillera w Teatrze Telewizji i przede wszystkim w Cudzoziemce, filmie Ryszarda Bera. W chwili dojrzałości postawiła na poważny repertuar dramatyczny – jej «lekkomyślna młodość» zupełnie straciła znaczenie. Zamknięta i surowa, jak w Aktorze Norwida; pożądana przez mężczyzn «belle femme». Pozostaje nieodgadniona jak każda bohaterka teatru… Konrad Swinarski twierdził, że jest jedną z najlepszych aktorek pokolenia”.
Obecnie grę wybitnej artystki na Narodowej Scenie możemy podziwiać w rolach Laury I w Kordianie Słowackiego w reżyserii Jana Englerta, Pani Appleyard w Pikniku pod Wiszącą Skałą wg Lindsay w inscenizacji Leny Frankiewicz, Jakobiny w Baronie Münchhausenie dla dorosłych autorstwa i w reżyserii Macieja Wojtyszki, a także w spektaklu Fredro. Rok Jubileuszowy w reżyserii Jana Englerta.
Ewa Wiśniewska, laureatka wielu nagród artystycznych, w ostatnich latach otrzymała nagrody za całokształt twórczości. Za wybitne osiągnięcia aktorskie w teatrze dramatycznym, telewizyjnym i radiowym została uhonorowana Wielkim Splendorem (2016), Nagrodą im. Ireny Solskiej (2018) oraz Nagrodą Festiwalu „Dwa Teatry” (2021). Została odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003), Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2007) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2017).
źródło: Teatr Narodowy
Comments